Familiereizen | Een plotseling afscheid en vertrek uit Suriname

Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara

Ons plotseling vertrek uit Suriname: De telefoon ligt naast mijn bed. Altijd. Soms twijfel ik of ik hem niet in de woonkamer moet laten liggen, maar dat doe ik toch weer niet. Ook dit keer niet. Het is warm en ik heb het warm. Niet zo gek, tenslotte wonen we voor een paar maanden in Suriname en zijn we nu in de tweede helft. Ik kan er niet van slapen en ik pak mijn telefoon. Mijn oog valt meteen op het berichtje uit Nederland. Ik schrik. Dit is niet goed, denk ik meteen. Daarna vliegen mijn ogen naar de tijd. Hoe laat is het nu in Nederland? Vijf uur later. Meteen stap ik uit bed en loop ik op mijn tenen naar de woonkamer. Ik wil niemand wakker maken, ook mijn lief niet. Ik wil eerst bellen, een stem horen, horen dat het een misverstand is. Dat het goed komt.

Wat voelt iedereen ineens ver weg

Met een zachte stem probeer ik mijn zus te bellen. En vrij snel heb ik contact. “Hoi”, zegt ze zacht,”heb je mijn berichtje ontvangen?” Iets aan haar stem stelt mij absoluut niet gerust en ik voel mijn ogen al vollopen. “Ja”, zeg ik zacht,”ik heb het ontvangen, ik lees het net.”

“Ik heb mama gesproken, we zijn onderweg en de kinderen zijn bij de buren”, vertelt ze. Iedereen is onderweg. “Gaat het met je?,” vraagt ze heel lief. Ik schud nee, maar dat hoort en ziet ze natuurlijk niet. “Hoe is de situatie,” vraag ik zacht. “Niet goed. Hij heeft een bacterie te pakken, bloedvergiftiging. Waarschijnlijk via de katheter. Maar hij slaapt nu, met behulp van medicatie. Het is afwachten, Bar, het is afwachten.”

Er valt even een stilte. Wat voelt iedereen ineens ver weg.

Een verdeeld en machteloos hart

“Is er nog hoop op een goede afloop?” vraag ik haar. Het gesprek wordt afgebroken, ze zijn bijna bij het ziekenhuis. Ze belt me zodra ze meer weet.

Met de telefoon in mijn handen loop ik terug naar de slaapkamer. Zachtjes maak ik mijn lief wakker. “Schat,” zeg ik, “het gaat nu echt slecht met hem. Iedereen is bijeen geroepen. Ik word zo teruggebeld.” Ik voel zijn hand over mijn rug wrijven.

Terug in de woonkamer zet ik een kopje thee. Het wordt al langzaam licht en de vogels zijn al druk in de weer. Nog even een paar momenten voor mijzelf. Normaal geniet ik altijd van die hele vroege ochtenden, waarin alles nog zo stil is, maar nu voel ik mij machteloos, alleen en ver weg van waar ik nu wil zijn.

Ik begrijp ineens al die buitenlandse mensen die in Nederland wonen veel beter, die het hebben over een verdeeld hart. Er is genoeg liefde voor beiden, je land van herkomst en het land van je verblijf. Maar er zijn situaties dat de mensen waar je van houdt en op dat moment graag heel dicht bij je hebt, heel ver weg zijn. En dat voelt niet fijn.

Al denkende aan mijn moeder en haar zieke partner, maak ik rustig het aanrecht schoon en dek alvast de tafel een beetje. Met mijn kopje thee kruip ik nog even achter mijn laptop en zoek wat termen op, zoals herseninfarct en bloedvergiftiging. Ik hoop zo dat ze het mis hebben.

De telefoon gaat weer, mijn moeder. “Mam,” zeg ik zacht, “wat is er aan de hand?” Haar stem klinkt rustig, maar ik voel de emotie. “Bar, het gaat niet goed met hem. Ze belden vanmorgen, dat het ineens achteruit gaat. Heel snel achteruit. Ze vermoeden een bloedvergiftiging. Hij heeft slaapmedicatie voor 4 uur. Daarna gaan ze kijken. Maar er is een kleine kans dat hij hier goed uit komt.”

Een kleine kans op herstel na bloedvergiftiging

Er is ‘een kleine kans’ galmt nog lang na in mij oren. Een lieve vriendin komt langs, met thee. Om een beetje rustig van te worden, zegt ze. Ik merk dat mijn handen trillen. Toen we naar Suriname gingen was er nog niets aan de hand! En nu, nu gaan we hem verliezen, de lieve opa van mijn kinderen, de lieve partner van mijn moeder. Het tempo is onwaarschijnlijk hoog waarin de gebeurtenissen zich achter elkaar af spelen. Mijn hoofd houdt het niet bij.

De gebeurtenissen volgen in een hoog tempo

Eerst een herseninfarct; de beschadiging is linksvoor in de hersenen. Hij is verward en is zijn kortetermijngeheugen kwijt.

Door de late en trage reactie vanuit de huisarts en de specialist wordt pas 3 dagen later geconstateerd dat het inderdaad een infarct is. Die nacht in het ziekenhuis volgt er een tweede infarct. Een veel grotere, met meer schade. Nu kan opa niet meer lopen, praten en zijn rechterarm niet meer gebruiken.

De artsen in het ziekenhuis houden goede moed en beginnen met medicatie en therapie. Er is nog van alles mogelijk, zeggen ze. Maar al snel wordt duidelijk dat ook de andere slagader er slecht aan toe is. Operatie wordt even overwogen, maar is gewoonweg nog geen optie, gezien zijn conditie.

We kijken allemaal lijdzaam toe en ik luister mee. Op afstand. Wat zou hij nu denken en voelen? Begrijpt hij wat er nu gebeurt? En probeert hij ons iets te zeggen?

Die zondagochtend, een paar dagen nadat hij in het revalidatiecentrum is opgenomen, volgt het slechte nieuws. Dit keer een bacterie. Eén waar hij niet meer tegenop kan, deze gaat hij niet winnen. Later die ochtend volgt het berichtje dat hij is overleden. Vol ongeloof kijk ik naar het scherm.

Versneld afscheid en vertrek uit Suriname

Geen woorden voor. Even zijn we allemaal uit het veld geslagen door deze gebeurtenis. Met onze reisverzekering wordt er in goed overleg ons vertrek uit Suriname gepland en komt alles in een stroomversnelling. Met een verdeeld hart nemen we versneld afscheid van onze heerlijke plek in Suriname; we maken ons klaar om terug te keren naar Nederland.

En nu een paar dagen later, na de crematie, terug in Nederland, begint het stof langzaam neer te dalen. Maar het blijft raar. De crematie was een mooi eerbetoon aan de opa van mijn kinderen en de liefde van mijn moeder. Het verwerken zal voor eenieder nog even tijd kosten.

Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die via SocialMedia lieve berichtjes en steun hebben gestuurd. Het deed ons heel goed.

Ook het plotselinge vertrek uit Suriname was en is nog steeds onwerkelijk. Ook al was het maar een paar dagen eerder dan gepland, het afscheid was te snel en zal tijd kosten om een plekje te geven. Maar wat was de reis bijzonder! Een ervaring om nooit te vergeten en wat smaakt naar meer.

Komende periode zullen er dus nog heel wat artikelen verschijnen over onze bijzondere ervaring!

• 
  4 actieve vakanties | Op avontuur met het hele gezin
• 
  Hoe werkt het om een verzekering voor je auto af te sluiten?
• 
  Wil jij ook geen omkijken meer hebben naar jouw reisverzekering?
• 
  Met het gezin op wintersport: 5 tips!
• 
  Waarom het leuk is om een huisje te huren op de Veluwe
• 
  Een vakantie plannen die je nooit zal vergeten: een rondreis door Oman