Het is woensdag ochtend en ik zit in de speeltuin met mijn zoontje van 2,5 jaar. Hij is druk. Druk met klimmen en klauteren. Rennen en vliegen. En vooral met spelen. Af en toe zoekt hij me met zijn ogen, als bevestiging of voor een glimlach. Ik merk dat het nog best fris is en trek mijn jas iets hoger dicht. Liam schijnt daar geen last van te hebben, veel te druk met spelen. Wat me opvalt, zijn al die starende ouders, ze staren naar hun smartphone. Overal smartphones. Gek is dat hoe dit afgelopen jaren zo veranderd is. Hoe we zo vergroeid zijn met onze mobiel. Toen mijn oudste deze leeftijd had en ik veel in de speeltuin zat, was dat toch niet? En dat is maar 6 jaar verschil.
Overal smartphones
Oh, ik ben er ook schuldig aan, nu ik erover nadenk is het ook weer tijd voor een nieuw exemplaar, een nieuwe smartphone. Die mankementjes worden de laatste tijd vervelend, en ik hoorde dat binnenkort de Samsung Galaxy S8 uitkwam. Daar kan ik, tijdens het zitten in de speeltuin, eens goed over nadenken.
