Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Meiden en voetbal. Ik zal eerlijk zijn. Ikzelf en voetbal, mwah. Ik zie mezelf niet echt lekker ontspannen tegen een balletje trappen voor de fun. Snelheid en de kunde om de bal te laten doen wat jij wilt, staan niet echt op mijn talentenlijstje.
Inhoud
Meiden en Voetbal
En om nu te zeggen dat ik het leuk vind om voetbal te kijken op televisie. Ook niet echt. Ik zal er niet voor thuisblijven en het ook niet opnemen.
Nu met de wereld kampioenschappen voetbal lijkt er een soort van onderlinge burgerband te ontstaan, een cultureel dingetje zal ik het maar noemen.
Iedereen is blij als een team van 11 mannetjes (die trouwens allemaal miljonair zijn) achter een bal aanrennen en hem in een net scoren. Van de tegenpartij wel te verstaan, een tegenpartij bestaande uit 11 mannetje (ook miljonairs) die er van alles aan doe om te voorkomen dat de tegenpartij de bal in hun net schopt.
En ja, het is gek, maar als dat lukt, voel ik die blijheid ook.
En het zit blijkbaar in de mens, want hoe klein de meiden ook zijn, zij voelen het ook.
Neem bijvoorbeeld de eerste WK-wedstrijd. Papa had zijn eigen feestje en ging de wedstrijd op een beamer bekijken bij vrienden.
De meiden en ik hadden het rijk alleen. Ik dacht weet je wat, ik zet lekkere hapjes op tafel en we kijken voetbal, voor zolang als het duurt. Want stilzitten is niet echt hun ding.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Hapjes op tafel, televisie aan en zitten maar.
Ik besefte dat dit de eerste keer is voor hun, een voetbalwedstrijd kijken.
Mijn oudste dochter verbaasde mij, dat had zij op school al geleerd.
Zo wist ze mij te vertellen dat alleen als ze thuis speelden, de spelers een oranje shirt aan hadden.
Maar verder was alles nieuw voor ze en moest ik wel wat aan ze uitleggen. Ja ik, die er eigenlijk geen bal mee heeft. Maar ik heb zo gelachen.
Een voetbal wedstrijd door de ogen van mijn dochters is grappig.
De opmerkingen zijn oprecht en vaak ook nog wel logisch.
Hier volgen een paar:
– Ah , die meneer is gevallen, krijgt hij nu verband?
– Waar zijn de meisjes eigenlijk?
– Die bruine meneer, die valt steeds…
– Die meneer in het geel, tja die zit er steeds met z’n handjes aan de voetbal.
– O nee, dit komt nooit meer goed…
– Ze treuzelen echt veel te veel.
– Hebben we nu al gewonnen, na 10 minuten…
– Nu hebben ze drie keer gescoord! Nee schat dat zijn de herhalingen..
– Ik zie papa daar, die meneer heeft hetzelfde haar?
– Is papa’s feestje dan daar?
Maar de mooiste opmerking is van afgelopen wedstrijd. We hadden vrienden die kwamen meekijken en samen met een berg pizza`s zitten we klaar voor de wedstrijd.
Waarop mijn jongste dochter vol overtuiging verteld en wijst naar het beeldscherm dat ze deze film al een keer heeft gezien.
Gelukkig! Toch nog een klein beetje als haar moeder.
Misschien moeten we een team opstellen: #teamgeenvoetbalvrouwen, hihi
Ach geweldig, ik zie het helemaal voor me. Dat wordt straks met zoonlief en de meiden naar het voetbalveld haha!!! Weer heerlijk geschreven. X mama 🙂