Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Ik ben een Indo. Zo, ik heb het gezegd. Tweede generatie, maar de kenners kunnen het duidelijk zien (ik zie jullie nu allemaal naar mijn profielfoto staren), maar voor de wat minder gevorderden kan ik ook doorgaan voor een Turkse of een Spaanse. Of soms een Griekse of zelfs een Tunesische aardbewoner. Jaja, ik heb ze allemaal gehoord. Maar ik ben toch echt een Indo, een Indo in een hokje.
Inhoud
Indo in een Hokje
Ach, ik zit er niet zo mee, ik voel mij gewoon een Nederlander. Wel met een voorkeur voor de Pasar Malam en Roti Koekoes.
Maar ik merk regelmatig dat dàt niet opgaat voor iedereen. Het liefst stoppen mensen je toch in een hokje, en dat hokje is niet altijd het beste plekje onder de zon, zullen we maar zeggen.
Want even tussen ons, donker haar en bruine ogen is toch een beetje verdacht. Niet per se verdacht als negatief, maar ja, je bent toch anders en dat zien ze, die blonde belanda’s.
Dat ik door mijn bruine ogen dezelfde dingen ziet als een ander door blauwe of groene ogen, maakt niet dat ik in hetzelfde hokje mag als een blauw-ogige of een groen-ogige aardbewoner. Oké, nu klink ik misschien wat wazig. Ik probeer het wat te voorzichtig te zeggen.
De directe manier is zo: Ik word wel eens gediscrimineerd vanwege mijn haarkleur en mijn oogkleur en mijn niet-meteen-duidelijke afkomst
Misschien vind je dit verhaal ook leuk om te lezen over de meneer in het verkeer
Het is waar
En het is waar, ook al voel ik mij echt een Nederlander er zijn wel wat verschilletjes.
Maar om daar nu meteen zo`n punt van te maken. Dat doe ik toch ook niet? Ik werd mij er echt bewust van, dat ik er een beetje anders uitzie toen ik een jaartje of 10 was. Ik liep in mijn eentje over straat richting het winkelcentrum. Toen woonde ik nog in mijn geboortestad binnen de Randstad. Ik moest wat boodschapjes doen voor mijn moeder en ik liep daar geheel tevreden te lopen.
We gingen die avond iets lekkers eten. Ik weet niet meer precies wat, maar ik weet nog wel dat het water in mijn mond liep bij de gedachte. Ik zag ons al voor me hoe lekker de keuken ging ruiken en hoe we aan tafel zouden schuiven met ons vieren.
Op een gegeven moment stopte er een auto naast mij. De bestuurder vroeg of ik wist waar die en die straat was.
Ik begon te lachen, dat doen Indo`s namelijk altijd, net als eten trouwens. Ik wilde net vertellen waar ze moesten zijn. Maar nog voordat het eerste woord uit mijn mond was gerold, hoorde ik de bijrijder zeggen dat ze dat toch niet aan een buitenlander moesten vragen, want die wist de weg toch niet in Nederland.
Ik was verbaasd en direct ook verdrietig, maar zoals een goede Indo betaamd, bleef ik vriendelijk lachen.
De indo denkt: altijd blijven lachen
Dat altijd-lachen-gedoe is wel een dingetje…Het viel mij ook op toen ik mijn Lief voor het eerst meenam naar mijn kant van de Familie. Een zeer geslaagde kennismaking dacht ik, en ik vroeg ‘m hoe hij het had gehad. Tja, zegt ie, ik weet het niet zo, jullie waren alleen maar aan het lachen.
En dat klopt, bij goed bericht: Smile en bij slecht bericht: Smile. Dat laatste probeer ik wel steeds vaker te onderdrukken. 🙂
Het is een soort ingebakken levenstechniek met voordelen, maar ook zeker met nadelen.
In het Tuincentrum
Een andere keer dat ik wat ‘onheus’ bejegend werd, was bij het tuincentrum.
Ik was daar lekker kneuterig aan het doen met mijn oudste dochter van een paar maanden in de maxi-cosi en een goede vriendin. Terwijl wij lekker aan het kletsen en theeleuten waren in de koffiehoek kwam er een ouder echtpaar langs. Het passeren was wat lastig, want de maxi-cosi blokkeerde de weg.
En terwijl ik bezig was om hem voor ze uit de weg te zetten, met een glimlach, snauwde de man: “Ga liever theedrinken in je eigen land.” Waarna hij tegen z’n vrouw iets mompelde over lef hebben om me voort te planten.e horen dat ik beter thee kon gaan drinken in mijn eigen land en dat ik ook nog het lef had om mij voort te planten.
Huh?
Ook deze had ik niet zien aankomen en met een glimlach op mijn gezicht bleef ik rustig mijn thee op drinken.
Achteraf? Ja, achteraf had ik stampij moeten maken en flink ook. Maar van binnen voelde ik alleen een klein drupje verdriet. Was het mijn trots, dat ik weigerde te reageren of gewoonweg niet wist wat te doen?
Tja, weet je, Indo`s zijn ook maar mensen. Misschien niet het type dat iedereen leuk vindt of aardig vindt, maar toch echt mensen.
Mijn kroost is, door de mix van mijn Lief en mij, een bonte verzameling kinderen. Ze zijn echt prachtig. Maar mijn hart breekt wanneer mijn oudste dochter, die het meeste pigment heeft geërfd, aangeeft dat ze liever wat witter zou zijn, net als haar zusje
Verdrietig
Mijn dochter heeft nu al door dat ze er iets anders uitziet en daardoor niet in het beste hokje wordt gestopt. Verdrietig, ja.
Op die momenten probeer ik haar uit te leggen dat ze prachtig is, dat ze een mooie goudbruine kleur krijgt in de zomer en dat veel mensen dat mooi vinden en ook willen hebben. Ik vertel haar dat er mooie mensen in verschillende uitvoeringen bestaan. Van binnen en van buiten zijn er grote of kleine, dikke of dunne varianten in bijna alle kleuren die je maar kunt bedenken.
Ook met groen haar, mama? Eh, ze bestaan vast ook, mensen met groen haar. En ze zijn ook vast prachtig, leg ik uit.
En ze gaat weer door met haar bezigheden, met een grote glimlach op haar gezicht, want dat doen Indo`s.
Wat een stel idioten zeg! Helemaal als je de maxi cosi nota bene uit de weg haalt. Snap dat je op zo’n moment misschien overbluft bent, ik zou ook niet goed weten wat te zeggen. Maar hoe dan ook, ronduit kortzichtig om zo te oordelen.
Prachtig en ontroerend. Ik vind discriminatie echt verschrikkelijk. Als gewone Hollandse meid met gebrekkig Engels ben ik eens, toen ik in Ierland woonde, daar op de markt regelmatig gediscrimineerd door de marktlui en de klanten. Wat een klap is dat dan. Mijn hart breekt ook bij het besef hoe het voor kinderen moet voelen. En dan uit te leggen als ouder, lijkt me lastig. Knap gedaan.
Bedankt:) Het is echt zo een gekke ervaring om puur op de kleur van je huid of ander aspect van je uiterlijk een stempel te krijgen en te worden beoordeeld. Helemaal voor een kind. Blijf dit een lastige wereld vinden…
Herkenbaar, van dat lachen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik dit vooral herken van de generaties voor mij. Altijd correct, altijd beleefd, altijd proberen te lachen. Heeft ook te maken met hun positie in NL destijds. Ze waren ’te gast’ in hun moederland en wilden niemand tot last zijn.
Mijn generatie is wat mondiger. Vooral de twintigers laten zich echt de kaas niet van hun brood eten. Wat mezelf betreft: echt niet dat ik me laat beledigen of schofferen. Die oude mensen in die lunchroom hadden van mij de wind van voren gekregen en een lesje vaderlandse geschiedenis. Maar ik snap wel dat je je inhield omdat je met je kind was.
Ik hoop echt dat de wereld wat minder bevooroordeeld en verdeeld wordt voor de toekomst van onze kinderen. Mij meisje is ook getint en heeft duidelijke Aziatische trekken. Ik vind haar prachtig zoals ze is maar denk soms wel dat je tegenwoordig in bepaalde situaties met blond haar en een blanke huid anders wordt behandeld.
Leuk beschreven! En zo herkenbaar! Mensen zij mij voor Turks, Marokkaans, Italiaans, Spaans…Soms denk ik echt…boeit t? Ik ben ik!
Geweldig beschreven meissie!! Weet je, ik had vroeger de bijnamen, vuurtoren, wanneer ga je op groen. Sproetenkoningin, brillenjood, kleintje pils, etc.. Op dat moment is het niet leuk. Je valt teveel op tussen de "normaal" uitziende mensen, je bent ineens bijzonder. Maar weet je, je wordt er sterker van en kijkt anders naar mensen. Dan zie je heeel veeel mensen die boos, ontevreden en onvriendelijk kijken. Laten wij maar vriendelijk kijken, glimlachen en lachen, dan zijn wij de zonnestraaltjes in hun sombere leventjes. X