Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Afgelopen week was ik een beetje blogmoe, denk ik. Ik heb er een persoonlijk stuk over geschreven. Lees je mee? Want waarom was ik blogmoe en hoe komt dat?
Inhoud
Mijn Webwinkel
Het bloggen begon al toen ik mijn webwinkel nog had. En ik vond het fijn om te schrijven. Soms was het ook echt een verhaaltje of ervaring die ik in de ochtend ineens in mijn hoofd kreeg en dan krabbelde ik het neer, digitaal. Heerlijk vond ik het, en ook wel verrassend, want schrijven was nooit zo mijn ding geweest. Ik heb een papieren dagboek, maar die heb ik al vanaf mijn twaalfde en hij is nog niet vol. Nu, dat zegt genoeg, nietwaar. Maar op de een of andere manier had ik de smaak te pakken gekregen van het digitale dagboek of het bloggen.
Ik miste het schrijven
Nadat ik met mijn webwinkel was gestopt, miste ik het schrijven. En ben ik stiekem een blog begonnen. Ik weet het, dat klinkt tegenstrijdig. Het is ook dubbel, maar van mij hoefde niet iedereen mijn fratsen op het internet te lezen.
Behalve mijn familie, dat vond ik wel leuk. We wonen allemaal wat verder van elkaar en op deze manier bleven ze toch wat op de hoogte. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijzelf ook nog niet echt onder een bepaalde blog categorie had geplaatst. Maar toen mijn derde zwangerschap er tussen kwam, was daar het fenomeen Mamablog wat opdoemde.
Een Column
Ik werd benaderd door een tijdschrift om wat columns te schrijven en ook wat merken vonden mij ineens interessant. Zo vond mij entree plaats in de blogwereld. En gaandeweg waren er steeds meer bekenden die mijn blog begonnen te lezen. Eerst een beetje stiekem meelezen en daarna wat opener. Ondertussen vond ik het allemaal niet meer zo erg, behalve als mensen er geheimzinnig over bleven doen.
Ik blog nu zo`n tweeënhalf jaar en vind ik het heel leuk. Zowel wat er achter de schermen moet gebeuren, als ervoor. Maar afgelopen tijd is er wat verandert. Misschien ligt het aan mij of aan het blogwereldje, ik weet het nog niet.
Ik merk dat ik afgelopen 2 weken wel alle zeilen moet bijzetten om de motivatie voor het bloggen te vinden. Want het bloggen loslaten wil ik niet en kan ik ook niet, nog niet tenminste. Maar deze mama heeft wat blog motivatie nodig. Ik heb mijn vraag in een groep op facebook gegooid en twee blogcollega`s waren bereid om hun motivatie te delen.
Eline Speeckaert van de Blog: House of Diapers omschrijft het als volgt:
Sommige mama’s houden een papieren dagboek bij, maar ik hou er van om mijn gedachten en ideeën te delen met het wereldwijde web. Familie en vrienden die ver wonen of die we minder vaak zien, hebben zo de mogelijkheid om Tilde te zien opgroeien aan de hand van mijn berichten en foto’s. Zij reageren altijd positief en dat werkt heel motiverend.
En Linda van A. van de Blog: Mamaliefde, geeft aan dat het fijn is om elkaar te motiveren en dat dit met een groepje mamabloggers heel goed kan. Zij schrijft:
Het kan ook erg helpen als je in een groepje zit met andere bloggende mama’s, daar kan je echt veel steun uit halen. Al is het maar horen dat er meer even een dipje hebben, dan ligt het dus niet aan jou maar lezen mensen op het moment gewoon even minder blogs.
Bij beiden kan ik mij goed aansluiten. Het is fijn om als een dagboek je blog te kunnen schrijven en het is fijn als er Mamabloggers zijn met wie je een klik hebt. Ook is het fijn als zij met een vriendelijk woord jou even uit een dipje kunnen halen.
En ik moet zeggen ik ben al heel wat aardige mamabloggers tegengekomen. Vaak mama’s die zonder verwachting je even verder helpen. Ik merk dat ik dat ook automatisch bij anderen doe en dat ik dat ook heel fijn vind. Dat dat ook weer motiverend werk.
Maar toch een beetje blogmoe
Er blijft iets in mijn hoofd zingen. Ik houd van schrijven, bloggen en fotograferen en dan het liefst over of van de dingen dicht om mij heen en dat is mijn gezin. Waarom is de motivatie dan wat laag, nu? Is het tijd, mijn gezin is nu op zijn drukst met een dreumes van 1,5 jaar, dus tijd is een groot goed.
Ben ik in het algemeen een beetje blogmoe aan het worden, een beetje verveeld misschien? Of is het de concurrentiestrijd die ik af en toe toch wel bemerk zo onderling? Op zich best een gezonde ontwikkeling, nietwaar, maar moet ik daar mijn weg nog in vinden? Of zijn het de dingen die ik schrijf, komt het nu zo dicht bij, dicht bij mij en de mensen om mij heen? Raakt het mij nu meer persoonlijk, want wat ik nu schrijf over mij en mijn kinderen, is dat over 20 jaar nog steeds te vinden? En is dat positief?
Zoals Linda het zo mooi aanhaalt:
Het (mama)bloggen gaat met pieken en dalen, er zijn weken dat je de ene na de andere dag persoonlijke records verbreekt. Als hobbyblogger schrijf je vooral omdat je het leuk vind, maar als je die kick eenmaal hebt gevoeld wil je meer.
Dit is ook heel herkenbaar voor mij, de kick van een goed artikel is enorm en dat werkt weer motiverend. Echter toen ik dit artikel in mijn hoofd had, zag het er echt heel anders uit. Het zou een toppertje worden, maar ik krijg het niet goed verwoord en ik ben ook regelmatig opnieuw begonnen. Het is nu nog meer een persoonlijk artikel geworden, een artikel waarin ik mijn antwoord nog niet heb gevonden, maar wel mooi even heb kunnen sparren met jullie.
Ik denk dat deze blogMOE der daar gewoon nog een blogje aan gaat wijden, als zij wat meer antwoorden heeft. Mocht dit ook hier een daar herkenbaar voor je zijn of heb je een tip voor mij, voel je vrij en laat hem horen in de comments.
Weliswaar heb ik zelfs na bijna vier jaar (huh, echt alweer 4 jaar??) nooit gebrek aan onderwerpen om over te schrijven, maar ik herken wel een bepaalde twijfel. Enerzijds schrijf je voor jezelf, maar op een of andere manier moet er toch nog een ‘hoger’ doel zijn. Er moet een soort nut of noodzaak in zitten. Gelezen worden hoort daar ook bij.
Soms lijkt het bloggerskringetje een zwerm bijen. Het ene moment zwermen ze massaal naar het ene veld bloemen het andere moment zwermen ze weer ergens anders heen. Bloggers komen en verdwijnen, maar lezers ook.
Ik heb je stukje met plezier gelezen.
Leuk dat je er weer bent! Volgens mij hebben alle bloggers wel eens zo’n dip. Ik heb vorige maand ook echt veel minder geschreven dan ik had willen doen.
Ja, ik kom erachter, dat ik echt niet de enige ben :)!
Blogmoeheid ken ik persoonlijk niet. Ik blog nu zo’n 13 jaar, en heb eigenlijk nooit dat ik niet meer wil. Ik houd van schrijven en bloggen, en het is helemaal deel van mijn leven.
Wat heerlijk en alweer 13 jaar! Ga je het geheim nog eens onthullen? Ik sta dan vooraan hoor! #ikbenfan
Herkenbaar hoor. En ik blog nog helemaal niet zo lang. Meerdere factoren spelen mee. Tijd. Ik wil niet straks terugkijken op mijn leven waarbij ik elke avond alleen maar achter mijn pc heb gezeten. Wil ook andere dingen doen, sporten, vriendinnen, lekker even Netflixen. Groei of geen groei: het geeft inderdaad een kick als een artikel veel gelezen of gedeeld wordt. En soms blijven de cijfers hangen. Maakt onzeker, mij althans. En dan lees je al die andere blogs waarin mensen hun duizenden views per artikel lezen en zakt de moed me in de schoenen. Concurrentie en sfeer. Speelt ook mee vind ik. Ik heb toevallig net een mindere ervaring gehad met een andere blogger. Een copycat die toen heel onaardig over mij ging roddelen. Op zo’n moment ben ik er ook klaar mee. Maar aan de andere kant, ik doe het primair voor mezelf. Omdat ik het zelf zo leuk vind. En dat vind ik nog steeds. Lang verhaal kort, herkenbaar dus 😉
Enne, het lijkt me heel fijn om samen een blog te trekken. Dan kun je lekker samen brainen, de boel verdelen e.d. Die kar alleen trekken voelt soms ook best zwaar, zeker in combinatie met ons drukke gezin… xxx
Fijn, dat je het ook zo herkent, al de factoren die je noemt spelen zeker mee bij mij. En soms kan een vervelende opmerking mij ook echt uit balans brengen, laat staan zo`n ervaring die jij hebt gehad. Maar het blijft leuk, dat bloggen, zeker als je het samen kunt doen! 😉
Herkenbaar wel. En ik blog nog niet eens zo lang… Meestal vind ik her bloggen heel leuk, maar soms moet ik van mezelf en werd er tegelijkertijd ook 5 keer een dreumes of peuter wakker. Dan vraag ik me wel af wat ik aan het doen ben. Ik ga je volgen ter inspiratie 🙂
Dag Barbara. Als bloggen een moetje wordt, dan kan je het beste een beetje los laten. Het heel even toelaten dat het niks wordt. Dan komt het wel weer van zelf. Ik zeg dit omdat zelfs een artikel wat niet uit zijn woorden komt bij mij, dat vaak wel doet als ik er even niet meer aan denken. Je moet aanvaarden dat er periodes zijn dat het wat druk is of dat er andere prioriteiten zijn. Je lezers laten je niet in de steek. Groeten.
Ik ben blij dat ik het samen met mijn zus doe. Als ik geen inspiratie heb, loopt zij over en andersom. En het is leuk om het samen te doen. Maar dan moet je wel de mogelijkheid hebben natuurlijk.
Dat lijkt mij hartstikke leuk, samen met je zus is natuurlijk ook supertof! Lees jullie blog ook met veel plezier!
Ik ben hartstikke nieuw in blogland, maar ik had bij jou al snel het gevoel van: ‘Ah, eindelijk eens niet zo’n zoetsappige mamablogger met perfecte outfit-/interieur-/beautyfoto’s’. Gewoon lekker het moeder-zijn.
Genieten van de kleine alledaagse dingen. Houd het dicht bij jezelf denk ik? Waar denk je soms zelf aan op een dag? En vooruit schrijven helpt mij ook. Soms lukt mij twee artikeltjes op een dag te schrijven, dat scheelt er alweer één, die ik dan inplan.
Maarja wie ben ik… ik kom net kijken 😀
Succes en we wachten gerust af…
Wat een lief berichtje, Ramona. Probeer mijn blog inderdaad wel zo dicht mogelijk bij mijzelf te houden, ondanks dat ik ook niet anders kan, merk ik dat ik wel continue de afweging moet maken tot hoe ver je gaat. Merk jij dat ook?
En je hebt gelijk, ik moet beter gaan plannen, alleen ben ik dan bang dat het een moeten word. Misschien als mijn hyperactieve dreumes wat ouder is dat het wat overzichtelijker word. Die balans heb ik nu nog echt niet :)!
Nee het moet geen moeten worden inderdaad. Eerst je inspiratie weer terugvinden. Maar als dat eenmaal lukt komt het vast vanzelf wel weer. Succes.
En ja klopt, soms moet ik ook even nadenken of ik iets wel of niet wil plaatsen. Maar laatst zag ik een mooie blog over foto’s maar dit geldt ook voor blogs vind ik:
En gaf me weer wat steun. Je niet laten leiden door angst.
Of het een supertip is? Vast niet, maar zelf vraag ik veel spullen aan om te reviewen. Dan kan ik daar lekker over schrijven 😉
Hi Marguerita, dat is zeker wel een goede tip, merk dat ik alleen wat huiverig ben voor het aanmelden bij PR-bureaus. Misschien over een tijdje. Maar ik kan zeker wel gaan reviewen met wat zelfgekochten spullen natuurlijk!
Heel duidelijk en herkenbaar geschreven hoor. Ik ben heel blij dat ik sinds kort vooruit werk. Dat vangt de dipjes die er zijn grotendeels op. Heb je niet de druk van weer iets willen publiceren maar hooguit een foto toevoegen en dan kan je weer wat anders gaan doen. Hopelijk kom je snel uit je blogdipje en anders is loslaten ook een hele goede.
Dank je wel Linda, dat vooruit werken is inderdaad een goede tip! En dat loslaten ook!
Mooi geschreven! Ik kan me sowieso voorstellen dat als je al 2,5 jaar blogt, je af en toe wel even een dipje hebt hoor! Ik hoop dat je het bloggen weer leuk kunt maken voor jezelf, komt vast goed! X
Ik begrijp je hoor. Vooral dat van die kick als je blogs recordaantallen krijgen.
Ik ben redelijk nieuw in blog-land en neem mijn tijd, maar zie daardoor ook nu pas hoe groot het aanbod is. En daardoor vraag ik me weleens af of ik nog iets toevoeg.
Aan de andere kant, voor mij is het ook een uitlaatklep en je leert nieuwe mensen ‘kennen’ met eenzelfde passie. Bovendien kan het heerlijk zijn iets van je af te schrijven en daarin onverwachts steun te krijgen.
Kortom, hét antwoord heb ik niet. Alleen dat je lekker moet doorgaan zolang het goed voelt. Succes! Liefs
Bedankt Merel, en het klopt, want het van mij afschrijven is me nu wel aardig gelukt 😉