Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Pas sprak ik nog met een vriendin over het zwanger zijn. Hoe heerlijk het wel niet is, maar ook de minder leuke dingen. De herinneringen borrelde weer op! Dit volgende stukje heb geschreven voor een oudere editie van Mamablad Kindje op Komst: Dikke Buiken Memories.
Inhoud
De Maatschappij en dikke buiken
‘Je gaat die dikke buik nog missen straks. De deuren, die voor je worden opengehouden. Tassen die voor je gedragen worden. De lieve knikjes van mensen.’
Natuurlijk denk ik bij mezelf, in welk jaar ben jij zwanger geweest, lieve vriendin?
De maatschappij lijkt iets minder gecharmeerd van zwangere vrouwen nu, is mijn ervaring.
Volgens mij heb je nu 2 hoofdcategorieën mensen: de Hulpvaardigen en de Negeerders.
Zoals Laatst op het perron
Zoals pas nog op het perron van de tram, sta ik met een banaan in mijn handen, komen twee controleurs mij vertellen dat ik absoluut niet mocht eten op het perron. Hoogzwanger en straalmisselijk (helaas 9 maanden lang) probeerde ik het alternatief uit te leggen. Namelijk een vieze vloer. Maar nee, hoor, onverbiddelijk. De banaan moest weg of ik mocht weg. Pardon? Gelukkig kwam de tram en zonder banaan, maar met volle mond ben ik ingestapt.
Duidelijk gevalletje van categorie Negeerders.
De gemene heks in de supermarkt.
O ja en dit dikke buiken verhaal dan, tijdens de zwangerschap van Celeste. Ik stond met een dikke buik in de supermarkt bij de groente- en fruitafdeling. Mijn oudste dochter van bijna 3 jaar was druk bezig om de perziken te sorteren, want die lagen allemaal verdeeld en zij wilde ze weer netjes bij elkaar leggen. (Geen idee trouwens waar die drang naar orde is gebleven, nu ze zes is.)
Iets waar de jongeman van de groente en fruit afdeling vertederend om moest glimlachen.
Met een schuin oog hou ik haar in de gaten en probeer met mijn andere oog de bananen af te wegen.
Plots staat er een oudere grijze gemeen kijkende dame bij mijn dochter en geeft haar een veeg uit de pan.
Of ze met haar tengeltjes van het fruit af wil blijven. Pardon? Het lipje van mijn dochter begint te trillen en ik snel naar haar toe. Met mijn zwangere buik spring ik in de vuurlinie. En daar krijg ik toch een tirade over mij heen, daar lusten de honden geen brood van. Mijn dikke buik was een reden extra om tegen mij uit te vallen. De jongen van de afdeling moest de manager halen. Serieus.
En normaal ben ik echt niet op mijn mondje gevallen, maar ik was echt helemaal beduusd en ook een beetje trillerig. Wat mij opviel, is dat er een kring van mensen om mij heen kwam staan, maar echt niemand wat zei. Nog niet eens een begripvol knikje. Was ik echt zo`n slechte moeder?
Weer een categorie Negeerders.
Toen ik thuis kwam met mijn boodschapjes, hielp een zeer hulpvaardige buurman even de boodschapjes naar binnen te dragen. Ik was zo blij.
Toch nog een categorie Hulpvaardigen.
Tot zover, lieve vriendin staat het toch echt 2-1.
Maar als jij nu even de deur voor mij openhoud?
Nou ja zeg, wat raar van die vrouw om zo fel te doen. Ik zou ook woedend worden. We leven wel even in een andere tijd nu zou je denken. Gewoon aanspreken had ook gekund.
Ik kan me even geen negeerders bedenken. Misschien vond ik het normaal? Geen idee. Oh en misselijk zijn op het perron, heb ik ook gehad! Inclusief productie ja… Ik moest ook wat te eten hebben inderdaad.
Rare snuiters in de grote stad 😉 Ja dat gekke verbod dat je niet mag eten op het perron..kan veel `betere` dingen om te verbieden bedenken die je niet op het perron mag doen…Raar gedoe 🙂
De oude mevrouw had vast een slechte dag.