Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Sinds 2001 hebben wij twee bontjes in huis rondlopen. Een Abessijn en een Soort-van-Siamees.
Brengt een hoop gezelligheid mee in huis, samen met bossen haar die door het huis heen dwarrelen.
Inhoud
Bontjes met karakters
Heerlijke bontjes, met echt eigen karaktertjes.
Ja, ik weet het, lieve hondenmensen, daar komen de karaktertjes. Maar tja het is gewoon ook echt zo. Tuurlijk honden hebben ook een karakter. Zijn ze ook heel lief en ze zijn ook heel volgzaam en slim enzovoort en enzovoort.
Hondenhater?
Wanneer je het zo leest, dan denk je waarschijnlijk dat ik een hondenhater ben, maar dat is absoluut niet zo.
Echt niet. Alleen in ons leven past nu geen hond. Toen niet en nu nog steeds niet.
Ons leven is meer gericht op wat zelf redzaamheid. Een vorm van zelfstandigheid waarbij ik de deur uit kan lopen met twee kinderen zonder dat ik hoef te denken aan: O ja, de hond.
Vissen dan?
Ik weet dat er een tijd komt dat de oren van mijn hoofd gezeurd gaan worden: Wij willen een hond.
En dan zal ik sterk blijven, denk ik, net zoals de vissen die er niet in zouden komen en nu triomfantelijk hun middelvin (-ger) naar mij opsteken bij het zoveelste rondje dat ze zwemmen. Echt te gek, hoor, in een vierkanten bak.
Mijn Abessijn
Maar terug naar mijn bontjes. Afgelopen zomer hebben we vrij plotseling afscheid moeten nemen van 1 van de poezenbeesten. Mijn Geliefde Abessijn: Phumba.
Een prachtbeest met veel aanhankelijkheid aan ons gezin.
Gezinsbeest
Was zelden ver van ons en liep ook rustig mee naar de speeltuin met de kinderen en dan net zo lang wachten tot we weer naar huis gingen.
Wat er is gebeurd?
Eigenlijk niets, behalve dan een nierfunctiestoornis die door het warme weer zijn beste kant liet zien. Mijn arme Phumba, er bleef weinig van hem over. En dan maak je een keuze.
Een keuze van verdriet. En gemis.
Onze Siamees alleen, een bontje alleen
Onze Soort-van-Siamees is nu alleen. En ik weet dat zij hem ook mist. Af en toe praten we samen even over Phumba, want dat doen Soort-van-Siamesen nu eenmaal graag. En ook met de kinderen praten we er vaak over. Het gaat ook eigenlijk best, zo zonder hem. Minder haar, minder kattenbak verschonen. Meer aaitjes voor het ander poezenbeest. Tja iedereen doet het best goed zonder Phumba, maar wat missen we hem.
Dus bij deze een klein ereplekje voor hem.
Wow wat een prachtige foto van Phumba!!!! Het gevoel is wederzijds, want als ze er zijn, zijn er soms kleine ergernisjes, maar vallen ze weg dan is het gemis voelbaar. Geef maar heel veel aaitjes en praatjes met kleine Scuba. x mama.