Samen naar de stad met de tram met een beetje geluk

Last Updated on 18 maart 2025 by Barbara

Afgelopen week was er zomaar ineens een dag waar niks moest en bijna alles mogelijk was. Een dag waarop we niks hadden gepland, iedereen vrij was en alle opties nog open stonden. Dat komt hier weinig voor in Huize B moet ik zeggen. Dus wat zullen we gaan doen , behalve heel veel niksen? Mylène had al maanden gevraagd of ze een keer met mij naar de stad mocht. Niet zomaar even door de stad slenteren, nee, er zat een missie aan vast, ze wilde namelijk naar de Primark.

En zo het geschiedde, we stapten samen richting de tramhalte van tram 3, richting de stad, eh de Primark. En madame was helemaal content. Je kent het wel, handje vast, licht huppelend loopje, smile op d`r gezicht en een lekker hoog kwekkend stemmetje. Ze zag het helemaal voor zich, wij samen in de Primark, lekker rondsnuffelend kleding kijken en kopen natuurlijk. Nu ben ik eerlijk gezegd niet zo heel erg gek op winkelen. Ah, ik heb wel zo mijn buien, hoor, maar het liefst ga ik dan lekker even alleen. Dus dit was vrij nieuw (en ook een beetje spannend) voor mij en ik besefte, denk ik, ook wel, dat dit zeer waarschijnlijk een regelmatig terugkerend ritueeltje gaat worden, in verband met twee graag winkelende dochters. Oef.

Inhoud

In de tram

Met dit in gedachten, een paniekaanval onderdrukkend en op mijn ademhaling concentrerend zie ik het stralende gezicht van mijn dochter als de tram aan komt rijden. Ze drukt zelfverzekerd op de knop en de deuren glijden open. Licht aarzelend zet ze haar eerste voetstap in de tram, de omgeving in zich opnemend. En nadat we de kaarten hebben gechipt, of hoe dat dan ook heet, gaan we zitten. Mylène zit prinsheerlijk bij het raam en geniet van alles wat voorbijkomt. Mijn ademhaling is alweer rustig en plots besef ik dat haar reactie op de tram wel heel anders dan anders is. Ik frons mijn wenkbrauwen (niet te vaak Bar, die rimpel wordt steeds dieper) en vraag haar hoe lang geleden ze voor het laatste met de tram is geweest.

Wat een geluk!

Nog nooit, zegt ze met een grijns, en ik vind het zo leuk! Ik moet ook glimlachen, gekke meid, je bent wel eens met de tram geweest, maar dat kun je je waarschijnlijk niet meer herinneren, je was toen echt nog een stuk kleiner. ‘Echt?’ zegt ze, “Ik vind het super”, en ze wijst naar een gekke fietser die voorbij zoeft. Ik vertel haar dat ik als kind altijd met de trein, bus of tram reisde, omdat we thuis geen auto hadden. Ze kijkt me aan, met haar bruine kijkers en zegt: “Wat had jij een geluk mam, ik wil elke dag wel met de tram!”

Je moet eens weten hoeveel geluk ik heb en ik stoot haar aan, en jij ook zeg ik, want dit wordt vast niet de laatste keer. Ik krijg een vette knipoog terug. En bedenk bij mezelf dat we samen geluk hebben.

4 gedachten over “Samen naar de stad met de tram met een beetje geluk”