Afscheid van mijn maatje | Onze siamees

Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara

Wees gewaarschuwd: dit is een zeer emotionele post over het afscheid van mijn Siamees. 

Ik had nog gehoopt op 1 mooie zomer met je. Samen op het bankje in het zonnetje met een bakkie koffie de dag beginnen en met een bakkie thee de dag eindigen. Even je dicht tegen me aanhouden, je begrijpende blik en je zinnige feedback als weerwoord voor mijn geratel; wanneer er weer iets gebeurde in mijn leven waar ik geen kaas van kon maken. Helaas lieverd, het gaat niet gebeuren. Ik had de tekenen misschien al wel een beetje gezien. Maar in een gezin met drie levendige kids zijn het vaak niet de subtiele signalen die als eerste worden opgemerkt. De drinkbak die niet meer zo leeg was, net als de etensbak trouwens. Het vele slapen op zolder en niet elke avond meer naar beneden komen voor een laatste schootknuffel van de dag.

Ik wist dit is niet goed

Maar afgelopen donderdag viel het kwartje. Je was de hele dag niet beneden geweest. En ik wist dit keer, dit is niet goed. Al vaker waren we door het oog van de naald gekropen, ik had dus nog hoop. (lees hier: De kat is stuk) Ik ging je halen. Ik pakte je van de vuile was voor de wasmachine, een plek waar je echt nooit ligt. Dat zou echt ver beneden je stand zijn geweest. Maar je lekkere mandje stond hoog en daar kon je niet meer bijkomen.

Wat voelde je licht en wat was je stram. Je keek me aan. Ik wilde niet kijken in je ogen, maar ik zag een dofheid die ik nog niet eerder had gezien. Ik hield je dicht tegen mij aan en liep met je de trap af. Beneden op de bank legde ik je op mijn schoot en ik aaide je. Je begon zo lekker te spinnen. En zo bleven we een klein uurtje samen zitten.

Op het moment dat ik even naar boven liep, kwam je achter mij aan. Ik schrok van je loopje. Je strompelde en je trok jezelf de trap op. Nu wist ik het zeker. Dit was niet goed, sterker nog, dit was fout. Heel fout.

Met haar laatste kracht sprong je op bed. Ik ging bij je zitten. Wilde je me toen iets vertellen, dat het klaar was, dat je pijn had? Je vond mijn aandacht maar even fijn, je kon je draai niet vinden en je ging weer van bed af. Ik appte mijn moeder met de mededeling dat ik zeer waarschijnlijk morgen Scuba moest laten inslapen. Zo duidelijk was het voor mij, voor jou ook? Ze reageerde lief terug.

Net als Phumba

Wanneer ik ga slapen en jij beneden in je mandje ligt, kan ik eigenlijk niet goed in slaap komen. De beelden komen voorbij. Van toen wij je ophaalden tot alle leuke en gekke momenten met Phumba, onze wijlen Abessijn. Je zal hem enorm gemist hebben toen we hem drie jaar geleden moesten laten inslapen. Wij ook trouwens. Nog steeds denk ik hem te zien in mijn ooghoek. Of loop ik zo de trap op alsof hij langs mij heen naar boven schiet.

Hij had dezelfde klachten, zelfde ziektebeeld toen wij bij hem de beslissing namen ( lees hier hoe wij afscheid namen van Phumba) dat het mooi was geweest. Vandaar dat ik het nu ook zo zeker weet.

Afscheid nemen

Midden in de nacht sloop ik nog even naar beneden. Gewoon om te kijken of je er nog was. En nog even met je alleen te zijn. Ik vertelde je, tja wat vertelde ik je. Van alles eigenlijk. Over die keer dat je met een rotte peer thuiskwam, waarvan je dacht dat het een muis was. Of dat je samen met je maatje in de droger ging liggen tijdens de jaarwisseling. Of al die nachten borstvoeding, dat je je kans schoon zag en lekker op mijn schoot erbij kroop. Die gouden momentjes.

Gisterochtend belde ik meteen de dierenarts. Ik vertelde meteen wat ik wilde met een gebroken stem en hoop dat we meteen terecht konden. De beslissing was tenslotte genomen, geen uitstel meer. Maar helaas wegens drukte konden we pas om 13.15 u terecht. Dat werd wachten. De kinderen waren vrij en ook manlief was thuis. Een geluk bij een ongeluk.

We legden je neer op de bank in je mandje. Je liep niet meer en wilde eigenlijk vooral liggen. De hele ochtend werd er afscheid van je genomen. Om de beurt kwamen we even bij je zitten, van jong tot oud. We aaiden en gaven je een knuffel.

De dierenarts

Om 13 uur legde ik je voor het laatst in je reismandje en stapten we met zijn allen in de auto. We kozen ervoor om de kinderen mee te nemen. Ik wist nog niet of ik er goed aan deed, maar het voelde goed om ze mee te nemen.

Bij de dierenarts was het snel duidelijk. De dierenarts gaf het ook aan, het is klaar. Het was mooi geweest. Na 16 jaar was de koek op. Of de kat in dit geval. De kinderen gingen de kamer uit en ik nam je in mijn armen. De tranen liepen over mijn gezicht en langzaam viel je in een diepe slaap. Het was misschien wel 1 van de moeilijkste dingen die ik heb moeten doen.

Naderhand kwamen de kinderen 1 voor 1 afscheid nemen. Het was goed zo.  We huilden allemaal. Afscheid nemen is niet zo makkelijk, maar wel nodig was de levensles. Je lag daar op de onderzoeksbank en ik zag niets meer dan een leeg omhulsel. Je was al weg.

Niet uit onze herinnering.

Bedankt lieve Scuba, voor al het moois dat je hebt gebracht. Voor altijd een plekje in mijn hart.

Lees hier waarom het fijn is om een huisdierenverzekering te hebben.

Dit onderstaande gedicht raakte me diep. Het gedicht hing bij de dierenarts aan de muur en is terug te vinden op hun site.

• 
  Geld over? Dan is het tijd om te investeren
• 
  Hoe bewaar je sieraden en oorbellen? Tips voor een nette sieradenverzameling
• 
  Tips voor een perfecte winter wedding | Magisch trouwen
• 
  Waarom is een tuintafel zo lastig kiezen?
• 
  Voor het eerst zilvershampoo gebruiken: een handig stappenplan
• 
  Hoe je meer stijl kunt geven aan jouw eigen winkel!