Afscheid in de tijd van het Coronavirus

Last Updated on 13 maart 2023 by Barbara

Er is al zoveel geschreven over het coronavirus. Vermoeiend soms, maar het houdt ons mensen bezig. Er zijn zoveel dingen die we eerder vanzelfsprekend vonden en nu zo anders gaan. Ik dacht eraan toen ik het kaartje op de deurmat hoorde vallen. Het is een bedankkaartje n.a.v. een condoleance.

Het is alweer een paar weken geleden, misschien alweer maanden. Ik loop even langs de buurman van 2 deuren verder. Even checken. Het is meer een geruststelling voor mijn gevoel, want de buurman doet met een grote glimlach de deur open. Hij is niet de jongste meer en heeft een meer dan pittig jaar achter de rug.

Inhoud

Stoeppraatje in de tijd van het coronavirus

Ik vraag hem hoe het gaat. Met een grijns zegt hij dat het goed gaat en vraagt me binnen. Ik bedank hem vriendelijk. ‘Straks weer’, zeg ik, ‘als die gekke tijd achter de rug is. Ik zou niet op mijn geweten willen hebben dat ik u straks besmet.’
‘Jammer’, zegt hij. ‘Heeft u nog wat nodig?’, vraag ik hem.
Nee, zijn zoons zorgen goed voor hem. Online worden de boodschappen besteld en thuis bezorgd. Hij heeft alles in huis en meer.

‘Ik heb zelfs een nieuw koffiezetapparaat, wil je hem even zien?’
‘Nee’, zeg ik weer, ‘strak na Corona. Lukt het allemaal met de thuiszorg?’
‘Ja, hoor’, zegt hij, ‘en ook de dokter komt zo weer even langs. Wel met allemaal handschoenen en mondkapjes.’ Hij grijnst er bij als een kwajongen.

Ik moet er ook om lachen. ‘Gekke tijd, zo, vind je niet?’, antwoord ik hem.
Mwah, de oorlog, dat was een gekke tijd, krijg ik terug. En op dat moment weet ik dat ik nog wel even op de stoep zal staan. Op gepaste afstand natuurlijk. En ik geniet ervan.

De oorlog, dat was een gekke tijd.

‘Nee, nu is er genoeg te eten’, zegt hij met een serieuze blik. Hij heeft altijd in het huis gewoond. Eerst met zijn ouders en broers, late met vrouw en kinderen. Hij kent de buurt als zijn broekzak en weet er ook veel over te vertellen. Al het kattenkwaad wat hij met die knul uit de straat heeft uitgevreten. Hoe zijn vader de Duitsers wist te misleiden door de elektriciteitstoevoer stiekem weer aan te zetten. Hoe zijn moeder kookte op een omgekeerd strijkijzer.

We grinniken wat af bij al zijn herinneringen. Het zet alles wel weer lekker in perspectief. Ik vertel hem dat ik weer terug moet naar mijn kinderen en dat ik van de week iets lekkers kom brengen. Hij zag er naar uit, zei hij, de vorige keer was ook zo lekker. Ik moet lachen en loop weer naar binnen. Ik vraag me af of hij het allemaal wel eet. Hij leek toch wat afgevallen.

Ik sluit mijn voordeur. En ga over tot de orde van de dag met de kinderen. Die nacht gaat het mis. Hij wordt opgenomen in het ziekenhuis. Het is geen Coronavirus, maar elk virus op die leeftijd is een lastig gevecht.

Afscheid in de tijd van het Coronavirus

Die week erna staan we buiten met alle buren. We nemen gepast afscheid, op Corono-wijze. De rouwauto komt voorbijrijden in de straat en ieder knikt de auto respectvol toe. De familie rijdt achter de auto aan en zal straks in het crematorium nog afscheid nemen.

De volgende dag spreek ik een zoon. Het was allemaal goed gegaan. Ze waren tevreden.
Maar toch voelt het gek, een afscheid in corona-tijd. Ik kan het alleen maar beamen.

Alles is anders en ik zet het kaartje even neer bij de rouwkaart.