Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Zomer 2014. Ik sta buiten in de tuin, met mijn voeten op de koele tegels. Het is al laat, zo tegen half twaalf ’s avonds. En ik voel mijn zwangere buik, alweer in week 37.
Een beetje gekke dag, denk ik bij mijzelf.
Vanmorgen bij de gynaecoloog geweest op eigen verzoek. Ik wilde graag de mogelijkheid bespreken om toch een keizersnede te plannen voor volgende week.
Na mijn vorige bevalling zit er een diepe angst voor de bevalling vastgeroest in mijn hersens die ik er niet uit lijk te krijgen.
Niet met rationeel denken, niet met zoveel mogelijk informatie vergaren en niet met voorbereiden.
Inhoud
Een keizersnede?
Onze zoon heeft het goed in mijn buik, zo goed dat hij groeit en groeit. De verwachting is dat hij met 40 weken ruim 4500 gram gaat zijn. Mijn tweede dochter was ook groot en met 4000 gram kreeg ik haar er niet uit en werd het uiteindelijk een keizersnede. Een ervaring die ik echt niet nog eens wil meemaken.
Bij de gynaecoloog lijkt er een miscommunicatie te ontstaan. Ze lijkt te denken dat ik hem nu wil.
Nee ik wil niet NU, ik wil nu een datum plannen voor volgende week.
Er is mij toegezegd dat ik altijd mag kiezen voor een keizersnede daar ik medisch ben ivm vorige bevalling.
Dat lijkt toch niet zo te werken.
En dat is precies waar ik zo gefrustreerd van raak.
Natuurlijk wil ik het allerliefst een natuurlijke bevalling.
Maar ik weet na twee bevallingen hoe mijn lichaam werkt en kan dit niet negeren. Het ziekenhuis blijft zich vasthouden aan hun protocollen. En ja, dat snap ik. Natuurlijk snap ik dit.
Zij voelen zich verantwoordelijk voor mijn gezondheid en dat van mijn kindje.
Maar de angst en frustratie voeren de boventoon in het gesprek. De gynaecoloog lijkt maar niet te begrijpen dat vanaf de eerste wee mij plat op een bed te laten liggen aan een monitor niet bevorderlijk werkt voor mij, zowel fysiek als mentaal.
Voorweeën in week 37
Vorige nacht heb ik drie uur lang regelmatig weeën gehad. Ik voel dat mijn lichaam aan het werk is.
De gynaecoloog voelt of ik al ontsluiting heb. En ja hoor ik heb 1 cm ontsluiting, maar de baarmoedermond is nog niet verstreken.
Ik voel mijn lichaam reageren op haar handelen.
Afspraak is dat ik donderdag weer naar de gynaecoloog ga, mocht er niet veel verandert zijn dan kunnen we gaan plannen voor de keizersnede voor volgende week.
Ik loop naar buiten en voel mijn schouders hangen. Zou ze mij nou gehoord hebben? Ik heb het idee van niet.
Geen keuze.
Thuis voel ik de harde buiken en lichte golvende weeën.
Het voelt een beetje alsof ik een kaartje heb voor een achtbaan. En niet zomaar 1, maar de grootste, hoogste en snelste. En dat ik moet instappen. Teruggaan is geen optie.
Ik haat achtbanen, echt. Daar zul je mij nooit in zien. Ik wacht altijd braaf beneden of buiten de attractie.
Maar goed, geen keuze, dat frustreert.
’s Avonds maakt mijn lief een lekker bad klaar en ik ontspan heerlijk in het warme water.
Dit doe ik echt veel te weinig en neem me voor morgen weer een bad te nemen.
Of zouden we dan al met z`n vijven zijn?
Afbeelding van shutterstock.com/ Victor Moussa
I understand the fear…but you are a strong person, keep on trying to put mind and body at the same level, turn that fear into joy, only you can do it, step into that roller coaster raise your hands up and have fun! Repeat to yourself "It's gonna be ok", you can do it sweetheart xoxo Eve
Bedankt, ik vind het ook heel spannend. Ook voor jou volgende week.
Ik volg je blog met veel plezier, vooral omdat het ook allemaal zo lekker herkenbaar is. 🙂
Spannende dagen! Ik hoop dat het allemaal kan verlopen zoals jij het wil 🙂 Wie weet dus misschien net als bij mij volgende week een keizersnede … Alvast veel succes!
Och lieffie, is het bijna zover? Ik ga vreselijk aan je denken. Moeilijk als het eenmaal op gang is, dan moet je fysiek toegeven maar mentaal is het toch wat anders. Ik ben er voor je! x mama.:-*