Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Het is woensdag ochtend en ik zit in de speeltuin met mijn zoontje van 2,5 jaar. Hij is druk. Druk met klimmen en klauteren. Rennen en vliegen. En vooral met spelen. Af en toe zoekt hij me met zijn ogen, als bevestiging of voor een glimlach. Ik merk dat het nog best fris is en trek mijn jas iets hoger dicht. Liam schijnt daar geen last van te hebben, veel te druk met spelen. Wat me opvalt, zijn al die starende ouders, ze staren naar hun smartphone. Overal smartphones. Gek is dat hoe dit afgelopen jaren zo veranderd is. Hoe we zo vergroeid zijn met onze mobiel. Toen mijn oudste deze leeftijd had en ik veel in de speeltuin zat, was dat toch niet? En dat is maar 6 jaar verschil.
Inhoud
Overal smartphones
Oh, ik ben er ook schuldig aan, nu ik erover nadenk, is het ook weer tijd voor een nieuw exemplaar, een nieuwe smartphone. Die mankementjes worden de laatste tijd vervelend, en ik hoorde dat binnenkort de Samsung Galaxy S8 uitkwam. Daar kan ik, tijdens het zitten in de speeltuin, eens goed over nadenken.
Ik kijk maar eens om mij heen, en zoek een plekje op de zeldzame bankjes die hier staan. Waarom zetten ze in een drukke speeltuin zo weinig bankjes, vraag ik mij geërgerd voor de tigste keer af. Het is niet anders, ik moet blijven staan. Een mama zijn is best zwaar.
Ik loop een beetje heen en weer om warm te blijven en observeer wat ouders. Mijn hobby op dit soort momenten moet ik bekennen. In mijn ooghoek houd ik mijn kind scherp in de gaten, maar tegelijkertijd is er niets leukers dan al die verschillende ouders te bekijken.
Hippe en stoere ouders
Zo heb je hele hippe ouders, met kinderen in de laatste modetrends. Maar ook de biologisch, bewuste ouders. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar je die aan herkent. Misschien aan de tas vol rijstwafels? Of is dat tegenwoordig ook alweer slecht? Moet ze zelf ook weer eens halen, vinden de meiden zo lekker. Ook heb je de heel sportieve ouders, met sportieve jassen enzo, die zelf lekker fanatiek meevoetballen.
Soms staat er ook zo’n streberige moeder tussen, die continue roept: je kunt het wel, nog een klein stukje en dan ben je boven. Hoef ik tegen Liam trouwens niet te roepen, die is al boven voordat ik knipper met mijn ogen.
Vandaag valt het trouwens wel mee, niet veel opvallende typetjes. Wel ouders met vermoeide blikken in hun ogen. Zal ook met het jaargetijde te maken hebben, denk ik, of met de gebroken nachten door hun kroost.
Nachtvoedingen met een smartphone
Voor ons valt het nu wel mee, de gebroken nachten liggen, op een enkeling na, alweer even achter ons. Geen huilende baby’s meer of nachtvoedingen. Toch weet ik nog dat ik de nachtvoedingen met mijn oudste echt alleen deed in het donker. Maar met Liam zat ik tijdens de nachtvoedingen te staren naar mijn smartphone. Als deel van een Facebook groep voor nachtouders was ik raadsels aan het oplossen om maar wakker te blijven. Je moet toch wat? Het maakte de nachten een stuk leuker en minder eenzaam. Want eenzaam is het best wel.
Overal smartphones, dus. Maar wat zijn deze ouders in de speeltuin aan het kijken op hun smartphone, bedenk ik mij ineens. Mail, nu.nl of zijn ze alleen maar het appen met hun lief? Ik onderdruk een impuls om even mee te gluren. Bar, dat kan echt niet, schandalig, dadelijk zien ze je. Ik glimlach in mijzelf en zwaai weer even naar Liam, die sjanst met een schattig meisje bij de glijbaan. Die heeft nog geen smartphone nodig. Die gaat gewoon bij de glijbaan staan en sjanst wat af. Moet ik eens proberen.
Krijg ik meteen een appje van 1 van de ouders wat ik nu weer aan het doen ben. Waarschijnlijk van die moeder daar op 3 uur, dat lijkt me wel zo’n typetje.
Ik voel mijn mobiel trillen in mijn jaszak. Daar heb je haar al, grijns ik! Zal ik toch ook even kijken, met hand in mijn zak? Misschien binnenkort wel naar een nieuw exemplaar. Met die gedachte haal ik mijn telefoon uit mijn jaszak…
Leuk verhaal, Bar! Ik had laatst mijn telefoon thuis laten liggen. Super onhandig, heerlijk rustig en de dag prima overleefd! Moet je ook eens doen 🙂 Liefs, AJ
Het is inderdaad bijna niet voor te stellen dat de smartphone of de tablet er pak ‘m beet zes jaar geleden nog niet was.
Ik vraag me regelmatig af wat ik toen deed als ik ergens stond te wachten.
Inderdaad, wat deden we voor die tijd? Lijkt me wel een interessant onderwerp voor een artikel ;).
Toen ik nog meeging naar de speeltuin, viel het me niet zo op, denk ook dat dit de laatste jaren meer is geworden. Maar merk thuis wel dat ik dat ding best vaak in mijn handen heb. Doe wel mijn best om een goed voorbeeld te geven hierin, maar dat is nog best lastig!
O, dat herken ik ook zo sterk. Mijn jongste valt het nog niet zo op, maar de oudste! Voel me soms net zelf het kind.
Zit je nu alweer op je telefoon, mam? Hmmm, Ik? #onschuldalomfaken
Reality check! Ik maak me er ook aan schuldig en stop – nadat ik dat ene berichtje heb gelezen – snel mijn tel terug in mijn tas
Haha, erg is dat hè? Je bent het ermee eens en meteen ook schuldig aan, hmmm. Het is gewoon onvermijdelijk, hihi!
Leuk! Heeeel herkenbaar!
😉