Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Liam mag gelukkig alweer bijna naar huis. Terugkijkend naar afgelopen dagen vraag ik mij vaak af hoe het nu zo is gekomen, dat er een opname moest komen in het ziekenhuis.
Het begon uiteindelijk allemaal met een beetje spugen en een beetje onrust.
Ik hoor het mij nog zeggen in de eerste kraamweek: ach ja de onrust van een baby, dat mag best een beetje. Niet wetend dat het begrip onrust een nieuwe betekenis kreeg. Je denkt, ach ik heb al twee baby’s gehad, ik zou het nu toch wel snappen? Maar een reflux baby is toch iets wat ik nog niet kende.
Inhoud
Reflux en Onrust
Kleine Liam begon steeds meer te spugen en te huilen. Dat begon eigenlijk al in de derde week. Ik merkte duidelijk een toename in de onrust. Ach een groeisprongetje dacht ik nog.
Tegen de vijfde week sliep ik ’s nachts rechtop met hem en overdag sliep hij veel in de draagdoek. Daarnaast had hij een weerstand tegen het op zijn rug liggen. Dus overdag wegleggen in zijn bedje lukte alleen maar op zijn buik.
Na een beetje rondstruinen op het Internet trok ik de conclusie dat het reflux moest zijn. En dat, zei het consultatiebureau, is prima te verhelpen met medicatie.
Nu ben ik geen fan van medicijnen op die leeftijd, maar Liam had duidelijk pijn. Steeds meer pijn en spugen. Soms wel 3 uur na de voeding kwam alles er weer uit.
Medicatie dan maar. Op naar de huisarts!
De waarnemend huisarts
Goed. Binnen drie minuten weer buiten, huilend en twijfelend. Misschien is het dan toch niet zo erg, denk ik nog. Geen reflux?
Thuis kreeg ik van een bevriende huisarts een recept voor ranitidine drank, een zuurremmend middel.
Ondertussen ging het met Liam weer iets beter. Even afwachten dan maar.
Maar een week later merk ik dat het toch beter is om de medicatie te halen.
Helaas kreeg ik een te lage dosering mee. En bij navragen moest ik het toch nog maar een weekje aankijken, want tja, medicatie heeft zijn tijd nodig…
Op Internet lees ik dat de medicatie hoger mag. Maar mijn gevoel zegt: het is klaar zo. Ik kom er niet meer uit. Eerst maar met de kinderarts bespreken en toch een afspraak maken. Gelukkig mag ik nog dezelfde dag terecht. Maar nog steeds heb ik het idee dat ik mij misschien aanstel.
Maar wat een fijne arts. Hier wordt geluisterd.
Ik word serieus genomen.
Alle mogelijkheden worden doorlopen en uiteindelijk de beslissing dat het beter is om hem op te nemen. Zoveel pijn is niet goed.
Een opname
Huh? Van niet ernstig naar opname?
Dus toch een refluxbaby, met veel onrust en slaapgebrek als gevolg. Een vicieuze cirkel die niet meer te doorbreken was.
De opname was goed. Heel goed. Ik zie een ander kind in het ziekenhuis. De medicatie werd verhoogd naar maximale dosering en hij werd ingebakerd. Wat een verschil! Ik heb zelf een paco doek geleend van het ziekenhuis en daarna gekocht. Ik wilde dat ik het eerder wist hoe fijn deze doeken zijn.
En wat een lieve mensen werken daar, ik heb zoveel handvaten gekregen en steun.
Hier kun je mijn ervaring lezen van het ziekenhuis.
Hij mag naar huis
En tijdens het schrijven krijg ik te horen dat hij naar huis mag! En nu ligt hij alweer lekker in zijn eigen bedje te slapen, thuis!
Komende weken moet er een strak schema aangehouden worden m.b.t. de slaap en I.c.m. de medicatie zal het een hele verbetering zijn. Hoe lang er medicatie moet worden gebruikt is nog onbekend. Misschien een paar weken, maar het kan ook een paar maanden zijn.
We gaan het zien. Ik heb nu een goede back-up en voel mij weer zeker genoeg. We gaan er weer helemaal voor!
En hoe gaat het nu met Liam? Dat kun je lezen in mijn artikel: Hoe gaat het nu met Liam?
Wat heerlijk dat hij naar huis mag. En ook dat het ziekenhuis je zo goed heeft opgevangen, en dat je nu weet wat er speelt.
Wat fijn! Dat het goed gaat en is gegaan bij jullie. Dat doet mij natuurlijk ook goed om te horen. Alleen de om 4 uur voeding lukt hier nog niet helemaal. Maar verder so far so goed ! Geniet van je mannetje!
Wat toevallig, vorig jaar oktober bijna precies hetzelfde meegemaakt met mijn zoontje van nu net 1 jaar. In week 3 begon hij steeds meer te huilen, minder te slapen en gemene krampen te hebben. Drie weken lang hebben we aangemodderd en zijn we van het consultatiebureau naar de huisarts gestuurd. Mijn zoontje spuugde niet veel, toch werd aan reflux gedacht. Maagzuurremmers meegekregen, johannesbroodpitmeel, infacol geprobeerd. Uiteindelijk bracht een weekje ziekenhuis met, inderdaad inbakeren (deden we wel al), regelmaat en minder (borst)voeding de truc. Ik had begrepen dat je van borstvoeding nooit teveel kunt geven, maar dat schijnt niet helemaal waar te zijn. Mijn zoontje kreeg veel te veel binnen met kramp als resultaat, waardoor hij slecht sliep, waardoor hij weer heftiger reageerde op de kramp. Een vicieuze cirkel die in die week in het zhuis doorbroken is en, voor jou wellicht fijn om te weten, waar we thuis niet weer in terug gevallen zijn. 4 uur tussen elke voeding en vaste slaaptijden: hierdoor hadden we ons vrolijke mannetje weer terug! En vrolijk is-ie nog steeds! 🙂
Oh, wat zijn wij trots op jullie gezinnetje!!!!