Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Het is woensdagochtend en ik kijk op mijn telefoon. Het is alweer elf uur geweest, oeps, de tijd vliegt. Ik zit met mijn gezicht in het zonnetje op de kinderboerderij en zie Liam lekker spelen in een grote plas modder. Ik wil nog niet weg, maar ik heb nog wat moetjes staan. Hij kijkt me aan met twee waterige oogjes en een snotneusje *jakkes* en ik krijg een vette glimlach van hem. Je hebt het naar je zin, hè, denk ik, hardop. Ondertussen voel ik me een beetje moe, ik twijfel, ik kan ook naar huis gaan, maar het is beter eerst de boodschapjes te doen. Ik sta op.
Al lopende naar de fiets met een flink tegenstribbelende dreumes aan mijn arm, bedenk ik dat ik beter nu maar boodschappen kan doen. Dan hoef ik vanmiddag de deur niet meer uit met drie kinderen, want daar heb ik vandaag helemaal geen fut meer voor. Liam is nu al ruim 20 maanden en ik heb het gevoel alsof ik nog steeds aan het ontzwangeren *lage energie* ben, daar moet ik ondertussen toch wel eens klaar mee zijn. Maar goed, al fietsend naar de supermarkt in het zonnetje valt het allemaal wel weer mee en we genieten van de eerste bloesempjes hier en daar. Bij de supermarkt aangekomen heeft meneer niet zo’n zin om in het karretje te zitten, dan maar staan in het karretje, drammer!
Inhoud
*Oeps, zei ik dat hardop*!
Met een stuiterende dreumes in een winkelwagentje, langs de-dakloze-krant-meneer een weg banend door de ALDI ben ik bij de snoepjes aangekomen. De ogen beginnen te twinkelen en al wijzend begint hij te roepen: die, die! Ja, ja, die, meneer wil chocolaatjes. Lichtelijk vermoeid pak ik een verpakking uit de doos en geef het aan hem, in de hoop dat hij heel eventjes rustig is.
Helaas, meneer krijgt de verpakking niet open en wordt boos. Nog even denk ik, bijna thuis. Met de helft aan boodschappen, maar met een drammerige dreumes en wat begeleiding van geïrriteerde mensen stuif ik naar de kassa.
Hier weet hij eindelijk de verpakking te openen, en met de vingervlugheid van een Houdini leg ik de boodschappen op de band, ja meneertje, de chocolaatjes moeten ook op de band. Oeps, hij is het er alweer niet mee eens, en zet zijn gedram om in gekrijs. Zucht, daar gaan we weer, ik weet het, het is een fase, negeren, negeren, negeren. Lukt me ondertussen best goed, na wat oefening, dat negeren bedoel ik dan, maar die geïrriteerde blikken om me heen branden in mijn rug. Ja, hallo, het is een fase, hoor, gewoon negeren, doe ik ook!
*oeps, zei ik dat hardop?*
De dame achter de kassa begint hard te lachen, maar mevrouw, zegt ze, die chocolaatjes zijn ook verrukkelijk, mijn kinderen worden ook helemaal wild als ze die chocolaatjes zien! En ik vind ze ook lekker! Wat bent u een lieve winkelmevrouw, zeg ik haar en weet u, de volgende keer ga ik weer bij u in de rij staan, ik beloof het! Ze geeft me een vette knipoog.
Al buiten de ALDI, kan mijn dreumes niet meer wachten en geeft dit alweer luidkeels aan. Ja ja, mama pakt ze al, ééntje hè, we gaan zo eten thuis. En ik geef hem er ééntje en stop de chocolaatjes diep in de tas, ver buiten het zicht van meneertje. Al zittend in de winkelwagen is hij dolgelukkig met zijn chocola en bekijkt hem van alle kanten.
Fijn, rust aan mijn oren, denk ik nog, maar dan laat chocola vallen. Één seconde kijken we elkaar aan, doodse stilte, we kijken beiden naar de grond, en nog sneller dan een Houdini pak ik het chocolaatje op van de grond, veeg het af en geef het terug aan de bijzonder stille dreumes. Dit doe ik normaal nooit, dingen van de grond pakken, want dat is vies, maar in noodgevallen…
De man van de dakloze krant kijkt me met afkeer aan, ik zie hem denken, wat een vieze moeder. Ik recht mijn rug, glimlach naar de meneer-van -de-daklozenkrant en denk: het is een fase, gewoon negeren, negeren, negeren. Op naar de fiets, bijna thuis…
Ik ben tenslotte niet de enige met een drammerige dreumes in deze fase? #zeiikdatweerhardop?
Wat heerlijk zo’n begripvolle kassière. Daar kun je gewoon helemaal van opknappen vind ik altijd, van een stukje begrip.
Ja, dat was ook een hele vriendelijke begripvolle dame achter de kassa, zulke vriendelijke mensen zijn fijn om tegen te komen. dat ben ik ook helemaal met je eens.
Heeeeel herkenbaar….
Fijn, soms voel je je op zo’n moment echt een beetje in niemandsland, gelukkig is er blogland?
Herkenbaar hoor! En ik zou het chocolaatje ook zéker hebben opgeraapt. Ik hanteer de 2seconde-regel ken je die? Als het korter dan 2sec op de grond heeft gelegen is t niet vies 😉
Haha, de 2 seconde regel vind ik wel een goede, die kende ik nog niet…ga ik onthouden👍
Ja, kinderen voelen het haarfijn aan wanneer ze moeten drammen bij hun moeder (als ze moe is….)
Echt hè? Alsof ze sensoren dragen…oefff
Haha, moest er best om lachen, het is een fase idd en ooit gaat het echt weer over…alleen dient zich de volgende fase aan.
Ben er ook bang voor…Misschien mag die iets minder pittig zijn….#zouzofijnzijn
Haha zo herkenbaar! Ellende he, die supermarkten? Anderen lijken vergeten te zijn dat zij ook ooit een dwarse peuter tussen de koekjes moesten uitvissen (of dat misschien zelf waren) en dat jij ook niet voor je lol met een huilend kind onder je arm staat. Het is inderdaad een fase, maar niet altijd een leuke… (En dat chocolaatje had ik ook gedaan hoor haha, bijna alles voor een rustig kind na zo’n dag!)