Jij hebt mij Mama gemaakt!

Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara

Lieve dochter,
Een tijdje terug vroeg je aan mama, Mama was je blij toen ik werd geboren?
Ik keek je aan en zei dat ik heel erg blij was met jou. Waar komt die vraag vandaan?

De laatste loodjes

Mijn gedachten dwalen terug naar die periode, 7 jaar geleden!
De laatste loodjes van mijn dikke buik met jou erin. O, wat was ik nieuwsgierig naar
jou. Ik wist al dat ik een meisje zou krijgen, maar hoe zou je eruit zien? Ik was zo vreselijk benieuwd.
Zou je op papa lijken of meer op mama.
De bevalling diende zich iets eerder aan dan verwacht. Je kwam bijna 3 weken te vroeg.
Ik moet eerlijk zeggen, ik was er nog niet helemaal klaar voor.
De verwachting in mijn hoofd was dat het zomaar nog een maandje kon duren. Ik zou in die maand heerlijk gaan uitbuiken. Lekker kroelen met jou in  mijn buik.
Maar nee, daar was je al. Met een supersnelle bevalling, zeker voor een eerste, van iets meer dan drie uur, lag je in onze armen.
Een paar donkerbruine kijkers keken ons aan. Je kon erin verdrinken zo intens keek je.

De kraamweek was heerlijk, je was rustig en sliep heel veel in die week. Ook de kraamverzorgster was een aardige dame die ons aardig wegwijs maakte in de wereld van de baby`s.
En ik herstelde fysiek supersnel.
Maar na twee weken begon je te huilen. En te huilen. En nog meer te huilen.
Ik wist mij geen raad. Maar dit was niet wat ik dacht dat het zou zijn. Je keek mij aan met die mooie bruine kijkers en ik zocht erin naar antwoorden. Maar ik kon ze niet vinden.
Had je buikkrampen? Was het een sprongetje? Had je ergens anders pijn?  Ik wist het niet.
En mama werd wat onzeker.

Het consultatiebureau

Ook op het consultatie bureau was er geen vriendelijk oor, die mij kon of wilde aanhoren.
Ik voelde mij bekritiseert wanneer ze vroegen: Huilt ze altijd zoveel?
Ach, ze is een beetje moe, riep ik dan maar.
Maar mama was ook moe en mijn hart huilde.

Al die emoties en hormonen in combinatie met de vermoeidheid maakten het niet gemakkelijk voor mij. Ik kreeg het gevoel alsof ik afgleed in een dal en de kracht om eruit te klimmen werd steeds een beetje moeilijker.
Ondertussen bleef je huilen en de nachten waren brak. Ik hield zoveel van je, maar kon je niet helpen.
Voorzichtig om mij heen gaf ik aan dat ik weinig roze wolk had. Dat ik het best lastig had. En dat ik heen weer geslingerd werd tussen een roze wolk en een donkere wolk.
Ik wilde graag dat het goed ging.

Eerder aan de bel trekken

Gelukkig had ik wat vrije dagen achter mijn verlof geplakt en had ik iets langer de tijd om wat grip te krijgen op mijzelf. Achteraf gezien had ik graag geweten wat ik nu weet met een derde kindje.
Dan had ik veel eerder zelf aan de bel getrokken. Dan had ik geweten dat je zeer waarschijnlijk een refluxbaby was en dat je pijn had aan je slokdarm. Ik herken het nu zo goed met je kleine broertje.
Dan had ik je lekker in mijn draagdoek gedaan en met je rondgesjouwd en dan had ik geweten dat zo ronde de 18 weken het wat beter zou gaan. Dat de tijd best wel snel zou gaan en dat het niet aan mij lag. Maar dat wist ik toen nog niet.

Ik wist toen nog niet, dat met 18 weken jij wat rustiger werd. Mama kreeg weer wat grip op de situatie. Je sliep eigenlijk best snel door. En borstvoeding heb ik je mogen geven tot negen maanden, dat was een feestje. Je wilde toen zelf niet meer, dat vond ik best een beetje jammer.

Na die eerste periode ging het steeds beter met je, het huilen hield op, en je was een prachtig babymeisje. Die ogen, ach man, daar ben ik nog steeds hartstikke verliefd op.
Ben benieuwd welke man, die straks kan weerstaan.
Mama heeft een klein jaartje nodig gehad om in de rol van mama te komen. Dat lag echt niet aan jou. Maar ik vond het best een kunst om het mamavak te leren, de combinatie van de zorg en liefde voor jou en alle andere rollen die mama ook had en nog steeds heeft.
Het was een zware les, dat moet ik echt toegeven. Soms dacht ik dat ik een postnatale depressie had. Maar misschien heb ik die net niet geraakt, maar een beetje geschampt.

Het is gelukt

Het is uiteindelijk gelukt om uit het dal op te klimmen en mijzelf weer terug te vinden, gelukkig.
Bij nieuwe mama`s let ik extra goed op en probeer goed te luisteren wat ze echt zeggen.
Soms vraag ik het meerdere keren. Ik ben er namelijk van overtuigd dat wanneer je er op tijd bij bent, je erger kunt voorkomen.
Maar lieve Mylène deze zaken zullen voor jou nog lang niet herkenbaar zijn.
Dus om jou vraag nog een keertje te beantwoorden: Ik was superblij toen jij geboren werd! Je was mijn eerste kindje en jij hebt van mij een mama gemaakt!
Iets wat ik nooit had willen missen.

• 
  Winactie Hangstoel~Afgelopen!
• 
  Samen naar de stad met de tram met een beetje geluk
• 
  Het opvoeden van slechte eters [TIPS]
• 
  Het onderbuikgevoel van een moeder met 3 kinderen
• 
  Jij hebt mij Mama gemaakt!
• 
  As time goes by