Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Met grote stappen rent hij de trap op. ‘Mam!’, roept hij, ‘Mam!, ik moet je iets heul belangrijks vertellen. Er is iets gebeurd op school.’ Met een zwaai zwiept de deur naar de slaapkamer open waar ik een oneindige berg was sta weg te vouwen. In de deuropening staat hij met een enorme glimlach op zijn gezicht en rode wangen. ‘Wat is er gebeurd?’, vraag ik hem. Hij neemt een aanloop en springt in mijn armen en spert vol trots zijn mond wagen wijd open. En ik zie het meteen. Zijn tand is eruit!
Inhoud
Tand is eruit!
‘Mijn tand! Mijn tand is eruit!’ Ik kijk in zijn mond en zie inderdaad een fietsenrekje op de onderste rij tanden. ‘Eindelijk’, denk ik, ‘Het is eruit.’ Al dagen liep hij rond met 1 vinger in zijn mond aan de losse tand te wiebelen. Zijn zussen wilden hem met alle liefde helpen om dit proces wat te versnellen en stelden hem allerlei interessante methodes voor.
Denk aan de touwtje aan de tand en een dichtslaande deur.
Of een zwaar voorwerp met een touwtje aan zijn tand te binden en dan te laten vallen. Of een flinke klap op zijn kin tijdens het tandenpoetsen. Maar ook die met die vuurpijl vast aan zijn onderste tand kwam voorbij.
Het plan
Allemaal niet serieus natuurlijk (WEL). Maar hij liet zich er niet gek doormaken. Hij had een plan bedacht hoe en waar dit moment moest plaatsvinden. En dat was zeker niet in de buurt van zijn behulpzame zussen.
Het geval wil namelijk dat zijn juf hele mooie zakjes in de la heeft liggen met daarop een afbeeldingen van een smiley. Dit waren haar tandzakjes die ingezet werden bij rondslingerende en net losgeraakte tanden of kiezen. En zoonlief had daar zijn blik op laten vallen. Die vond hij echt prachtig! En zo’n zakje wilde hij ook wel. Maar dan moest er wel een losse tand zijn en hij moest op school zijn.
Dat laatste is gelukkig weer het geval na een lockdown en quarantaine periode. Maar die tand moest natuurlijk wel meewerken. Zo vroeg hij regelmatig of ik hem een appel mee naar school wilde geven. Dat vergrootte aanzienlijk de kans op een tandzakje had hij gezien bij zijn klasgenootjes. Helaas vergat ik dat nogal eens, dus er was een nieuwe strategie nodig.
De beste plek om een tand los te wiebelen
Het werd wel echt een dingetje voor hem op school, hij kon zich er maar moeilijk van concentreren. Tot verdriet en frustratie van de juf en sommige klasgenoten. Wat tot gevolg had, dat hij regelmatig even op de gang te vinden was. Wat weer een prima plek was om met zijn vinger die tand er met wat meer geweld uit te wiebelen.
Een prima strategie die heeft gewerkt, want met een bebloede tand en mond rende hij de klas in. Het was ein-de-lijk gelukt. Hij is eruit.
Trots liet hij me het tandzakje zien met de tand, terwijl ik zijn mond inspecteer. Met open mond wijst hij naar de tand ernaast. En deze zit ook al los, roept hij trots. Arme juf denk ik, de tand in het zakje is pas nummer 1 van nog een hele rits tanden en kiezen.
Met een grote glimlach ligt hij ’s avonds in zijn bed. Met 1 vinger in zijn mond aan zijn losse tand te wiebelen. Valt deze er al bijna uit? Vraag ik hem. Nee, zegt ie, deze wil ook in een tandzakje bewaard worden. Ik moet er wel om grinniken en hoop dat de juf nog heel veel zakjes op voorraad heeft. En wie weet is het wel slim om er een paar van haar over te nemen.
