Last Updated on 16 augustus 2024 by Barbara
Veel dingen kun je verwachten tijdens een zwangerschap, maar pre-eclampsie is daar niet 1 van. Toch hoor je het best nog wel vaak om je heen, dat wanneer een zwangerschap anders loopt, zo ook bij mijn vriendinnetje Melanie. Ze vertelt hoe haar zwangerschap, die vanaf 20 weken, een andere wending kreeg en bij 30 weken eindigde in een keizersnede. De oorzaak? Een pre-eclampsie, lees het persoonlijke verhaal van Melanie.
Melanie kreeg te maken met Pre-eclampsie, een levensbedreigende aandoening voor haar en haar kindje.
Definitie Eclampsie:
Pre-Eclampsie is een combinatie van te hoge bloeddruk en eiwitverlies via de urine. In de volksmond is de aandoening bekend onder de naam zwangerschapsvergiftiging, maar die term wordt in medische vaktaal niet meer gebruikt. De aandoening komt bij 3-5% van de zwangeren voor die niet eerder zwanger zijn geweest.
Dit was niet wat Melanie en haar man hadden verwacht, deze zwangerschap anders en de periode rondom haar bevalling, die natuurlijk veel te vroeg was en ook de periode erna was een fysiek zware en emotionele tijd.
Gelukkig gaat het nu heel erg goed met Melanie en haar zoontje Tibbe, die nu alweer 2 jaar is. Samen met Melanie hebben we het er nog vaak over en ik mocht haar verhaal voor Mamameteenblog.nl publiceren.
Inhoud
Het zwangerschapsverhaal van Melanie: wanneer een zwangerschap anders loopt.
Van mijn schoonzusje kreeg ik een mooi zwangerschapsboek van week tot week. Elke week las ik er heel trouw in. Ik vond het heerlijk om te lezen hoe groot hij nu was, en wat zijn ontwikkelingen waren. Ik las alles uit het boek grondig door, maar ik weet nog heel goed dat ik de bladzijde met ziektes die je rond week 20 kon krijgen vluchtig doorlas en dacht: “dat krijg ik toch niet. Tenslotte ben ik jong, gezond, geen last van overgewicht, bloeddruk is altijd goed, dus ik val niet in die categorie”.
Toch een slecht gevoel, loopt deze zwangerschap anders?
Met 16 weken liep ik al bij een fysiotherapeut voor bekkeninstabiliteit. Rond 25 weken had ik zo n last van mijn bekken dat ik bijna niet meer kon lopen. Dus ik heb vooral veel gelegen vanaf toen.
Met 16 weken liep ik al bij een fysiotherapeut voor bekkeninstabiliteit. Rond 25 weken had ik zo n last van mijn bekken dat ik bijna niet meer kon lopen. Dus ik heb vooral veel gelegen vanaf toen.
Die nacht raakte ik in paniek, ik had die dag niet de verloskundige gebeld en maakte me ineens zorgen.
Gelukkig kun je de verloskundige 24/7 bellen en daar maakte ik gebruik van! Om 3 uur in de nacht belde ik en vertelde dat ik de hele dag dorst had en heel veel plaste. Niet echt iets waar je midden in de nacht je verloskundige voor gaat bellen, maar ik had gewoon een slecht gevoel.
De verloskundige stelde me gerust dat het niet iets was om mij zorgen om te maken, maar dat ik de volgende dag even langs mocht komen.
En toen kwam je bij de Verloskundige
De volgende dag was het heerlijk weer, een mooie dag om alles op de fiets te doen! In de ochtend had ik een gesprek in het ziekenhuis bij de anesthesist en daarna fietste ik door naar de verloskundige. Tijdens het fietsen dacht ik: “Pfff, ik voel me niet helemaal lekker”. Eenmaal aangekomen bij de verloskundige checkte ze net als altijd mijn bloeddruk, die altijd keurig was. Maar dit keer niet, mijn bloeddruk was zo hoog dat we twijfelende of de bloeddrukmeter het wel goed deed. Daarna mocht ik op een staaltje plassen voor eiwitten. Het gezicht van de verloskundige, toen ze naar het stripje keek, vergeet ik nooit meer. Ze liep even weg en ging overleggen in een andere kamer. Op dat moment gaat er van alles door je heen. Wat gebeurd hier, en waarom gaat alles ineens niet goed?
De verloskundige kwam terug met een bezorgd gezicht. Wat ze allemaal zei, kon ik allemaal niet volgen, maar ik hoorde wel dat het niet positief was en dat het misschien helemaal mis was.
Ze belde het ziekenhuis dat ik eraan zou komen
Eenmaal in het ziekenhuis ging ik heel snel achteruit. Mijn bloeddruk bleef stijgen en mijn benen begonnen te trillen wat ik niet kon stoppen. De uitslag was bekend ik had zwangerschapsvergiftiging Pre – Eclampsie, net als mijn moeder 34 jaar geleden. De artsen aan mijn bed keken steeds bezorgder en zeiden dat ik heel ziek was. Terwijl ik nog steeds dacht die bloeddruk is zo hoog omdat jullie mij bang maken en mijn benen trillen van de zenuwen.
Ik moest in het ziekenhuis blijven en zou er pas uitkomen als de baby was geboren. Ik was 29 weken op dat moment. Nog nooit had ik in een ziekenhuis gelegen en nu misschien wel bijna 10 weken?
Diezelfde avond werd ik nog overgebracht naar het LUMC. En lag ik op de intens care. De longrijping werd gestart. En het zag er naar uit dat dat ze mijn kindje elk moment konden halen. Ze keken van uur tot uur en misschien daarna van dag tot dag.
Op een kamertje alleen
Ik had een kamertje alleen en mijn man mocht gelukkig naast mij slapen op een stretcher. Om het een beetje luchtig te houden deden we net alsof we in een heel luxe hotel sliepen en elke ochtend ontbijt op bed kregen.
Ik heb vaak gedacht en geroepen: “Ik wil dit niet!”. En het voelde alsof ik in de slechtste film ooit was beland. Het leek ook allemaal ineens te mooi om waard te zijn dat ik zwanger was en dat we samen een kindje zouden krijgen.
Maar toch heb ik mezelf nog nooit zo sterk gevoeld als toen. Je laat het over je heen komen en je komt in een soort overlevingsstand.
Door mijn hoge bloeddruk mocht ik geen prikkels. Plat liggen, geen bezoek, geen telefoon, geen boek en geen televisie helemaal niks.
En dat misschien wel weken lang!
Het was ieder uur aankijken hoe mijn bloeddruk was, hoeveel eiwitten in mijn urine zat, hoe mijn bloedwaardes waren en hoe het ging met de baby. Tot hoe ver kunnen we het rekken, was de vraag. Iedere dag was er één!
Uiteindelijk hebben ze het 5 dagen kunnen rekken. Het werd te gevaarlijk voor mijn gezondheid en die van de baby.
We waren aan het kaarten en ik merkte dat ik wat wazig begon te zien en niet meer helder kon nadenken. Toen ik dat een zuster vertelde stonden er na 10 minuten 6 dokters aan mijn bed met het slechte nieuws, we gaan je kindje nu halen.
De Bevalling
Tibbe is na precies 30 weken zwangerschap geboren op 25 maart 2014. Hij woog 1335 gram en zakte terug naar 1100 gram. Ik had nog nooit zo’n klein baby’tje gezien, ik wist niet eens dat dat bestond! Zo klein, maar alles zat er op en eraan.
Een bevalling is het meest emotionele moment om mee te maken, denk ik. Een baby wordt geboren en wordt bij de moeder op haar borst gelegd en de vader staat er trots naast. Op dat moment ontstaat er een hechte band tussen de moeder en de baby.
Naar dat moment heb ik zo uitgekeken. Ik droomde zo vaak naar hoe mooi dat zou zijn. De bevalling en hoe zwaar en pijnlijk dat allemaal zou zijn, daar dacht ik nooit aan.
Een keizersnede
Uiteindelijk hebben ze Tibbe via een keizersnede gehaald en heb ik hem de eerste 3 uur niet eens gezien. Mijn man die net Papa geworden was, mocht mee met Tibbe naar de Neonatologie.
Ondertussen lag ik nog op de OK en werd ik opgevangen door de zusters. Ze waren vrolijk en feliciteerde mij met een prachtige zoon. Doordat iedereen zo vrolijk was, leek het even of het een hele normale bevalling was. En alles weer goed was.
Na drie uur werd mijn bed naar de Neonatologie gereden. Ook daar werden we bijna feestelijk ontvangen. Ik vond het zo fijn, want daardoor voelde ik me echt mama geworden.
Ook al had ik hem nog niet eens gezien.
Tibbe lag in de couveuse. Ergens in het midden onder een washandje. We mochten de deurtjes openmaken en onze handen door de deurtjes steken en op zijn ruggetje leggen. Niet aaien of verplaatsen want dat zou te veel prikkels geven voor hem.
Daar lag hij aan de beademing en plakkers over zijn hele lijfje en snoertjes. Nog meer dan ik al die dagen had gehad.
Hij deed het naar omstandigheden goed. Hij had alleen wel moeite met ademen en daarom hielpen ze hem met een kapje op zijn neus met een beetje zuurstof.
Na 3 dagen mocht ik hem eindelijk vasthouden! Het voelde niet als een baby die op je lag. Het woog niks en ik voelde meer bedrading dan baby. Maar het was een heerlijk gevoel. Het kangoeroën zoals ze dat noemen deed Tibbe ook goed. Vanaf dat moment kreeg hij zelfs meer zuurstof en mocht hij van de beademing af.
De Ervaring met het ziekenhuis
De begeleiding in het ziekenhuis in Leiden was heel fijn. Ik kreeg een maatschappelijke werker aangeboden, en de artsen die voor Tibbe zorgden, vertrouwde ik voor 100 procent. Ze zagen er heel kundig uit.
Ik werd na 3 dagen uit het ziekenhuis ontslagen en ging naar huis zonder buik en zonder baby.
De babykamer was nog niet af, maar dat was allemaal niet meer belangrijk, als hij maar gezond thuis komt.
Vanaf huis konden we via een webcam naar Tibbe kijken. Dat was heel fijn, maar soms ook niet. Dan zag je hem huilen en niemand die dan naar hem toe ging. Gelukkig was ik er bijna de hele dag.
Na een week mocht Tibbe naar een regionaal ziekenhuis in de buurt, want het ging goed met hem.
Maar het verplaatsen van ziekenhuis vond ik denk ik de moeilijkste week, we hadden zoveel vertrouwen in deze afdeling en wat zouden we nu krijgen.
Toen we aankwamen in het ziekenhuis in Den Haag vond ik het echt even wennen. Nieuwe doktoren en nieuwe regeltjes. Het duurde echt even voordat we weer vertrouwen hadden.
Maar nu kan ik ook zeggen dat ze in dat ziekenhuis top waren!
Een zware tijd
Ik vond het een hele zware tijd. Het liefst wilde ik van de doktoren horen dat alles goed komt en dat hij over een paar weken naar huis gaat. Maar helaas zeggen ze dat niet. Ze zijn heel eerlijk en willen je geen valse hoop geven.
Omdat het jouw kindje is, word je overal bij betrokken. Wat heel goed is, maar soms kon ik het emotioneel niet goed aan. Vaak raakte ik in paniek als ze het weer nodig vonden om een hersenscan te maken of een buikecho. Gelukkig heeft hij geen complicaties gehad en is hij er heel goed doorheen gekomen.
Welke tips zou je andere moeders willen geven die in dezelfde situatie terecht (dreigen) komen wanneer hun zwangerschap anders loopt of de bevalling en de periode daarna?
Het is een hele heftige tijd geweest, maar ook die gaat gelukkig voorbij. Ondanks die zware tijd, geniet toch van de kleine momentjes die je hebt met je kindje.
Zelf vond ik het heel fijn om contact te hebben met moeders die hetzelfde hadden meegemaakt, wanneer een zwangerschap anders loopt.
Neem alle hulp die wordt aangeboden aan, zodat je zo veel mogelijk bij je kindje kan zijn.
Tibbe is inmiddels 2 jaar geworden. Het is een heerlijk vrolijk en lief mannetje. Hij ontwikkelt zich net als een op tijd geboren kindje.
Ik vind het altijd mooi dat je zo kunt zien dat het verloskundige systeem goed werkt. Als er wat aan de hand is, word je echt wel meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Heftig zo’n ervaring, maar fijn dat het een happy end heeft.
Wat een heftig verhaal. Gelukkig dat het allemaal goed is gekomen.
Heftig zeg! Ik heb dit ook gehad, gelukkig met 37 weken. Mijn zoontje was dus al sterk genoeg. Dat was maar goed ook, ik ben in 1 nacht zo achteruit gegaan dat ze hem met een keizersnede moesten halen.
Fijn om te lezen hoe goed het nu gaat!
Wat ben ik blij om te lezen dat het allemaal goedgekomen is met jullie. Lijkt me een van de heftigste dingen die je kunt meemaken, onwerkelijk ook. Zeker omdat je eigenlijk niet vermoedde pre-enclampsie te hebben en dan bij de verloskundige te horen dat je gelijk opgenomen moet worden…
Veel geluk met elkaar!